Ewangelicy i kalwiniści korzystali przede wszystkim ze starszych gotyckich, oryginalnie katolickich kościołów, rzadko budując nowe świątynie. Kamień węgielny pod budowę kościoła uroczyście położono 25 lipca 1642 roku. Przez kilka lat kościół był połączony sklepionym korytarzem z południowym skrzydłem budynku kolegium ewangelickiego z 1716 roku. Kościół kilkakrotnie spłonął. Z oryginalnego wyposażenia zachowały się renesansowe ławki z końca XVII wieku oraz stalle (późnobarokowe siedzenia z ostatniego trzydziestolecia XVIII wieku). Organy z 1642 roku są jednym z najpiękniejszych barokowych zabytków Preszowa. Z XVIII wieku pochodzi jedno z nakryć, zdobione motywem ostów, które było prezentowane na Wystawie Światowej w Paryżu w 1900 roku. Dominantą kościoła jest ołtarz w stylu klasycystycznym w 1865 roku. Pośrodku ołtarzu znajduje się obraz z biblijną sceną przedstawiającą Jezusa i Samarytankę. Oryginał wyszedł spod pędzla nadwornego malarza brytyjskiej królowej Wiktorii, którym był Károly Brocky. Pod schodami po lewej stronie znajduje się boczna krypta ze szczątkami czterech ofiar tzw. krwawego sądu z 1687 roku. W krypcie kościelnej w XVIII wieku pochowano z kolei siedemnastu jezuickich zakonników i ich przełożonego. Kościół ten, razem z kolegium ewangelickim, stanowi kronikę historii reformacji i kontrreformacji. Przez 89 lat w kościele tym działali jezuici, a po rozwiązaniu zakonu kościół razem i kolegium zostały wystawione na publiczną licytację. Ewangelikom udało się odzyskać (odkupić) go w XVIII wieku.
